Ölüm bir güldü
kulaklarım uğulduyor ,parmaklarım sızlıyordu
saçlarını sev dedim
sevdi.

Saçları göğsümdeydi
dilim lal di
şehirler üşüyordu,usuldan titredi etim o kadar.
Hayattı
ben yoruldum desem ne yazar.

Gülün efsunluydu
ben aldanmam sandım
o aldattı
Ve ben aptal değildim.
Belki hastane odalarında
bırakılmış
bir adet bisküvi olabilirdim
değildim.
Unutulmuş muydum
hayır.
Bilemedim ben neydim.

Sokaktaki herkes
aynı şiiri biliyor diye hepsine gülümsedim
dilim lal idi
Güzeldi, on göbek el idi
koynuma alıp seviştim
yorgana sarıp ısıttım.


Gözlerimi dağlara diktim
Kıskanılacak derecede iyi küfrettim
İyiydim
Ama aptal da olabilirdim
değildim
Kimdim kimseydim.

Öpülmüş dudakların tadını
unut
öpülmüş avuçlarında buna dahil.
Bacaklarının
ve kalçalarının
yürürken sokakta salınışı
ve kollarının havalanışı
ne çok unutulacak şey.


Ölüm bir gündü
güldüm
çünkü ölüm bir gül dü
Ellerimi arıyordum, aranıyordum kısaca.
Gözüm kördü
canım yandı.
Aç ağzını dedim
açtı
boşluktu
güzeldi
öpülürdü
efsunluydu
Neredeydim ?


Ağlamış mıdır
gözyaşı yanağının en güzel yerinde
Nefes alışı mucize
ve martılar ...
İşte burada dilimi ısırıyorum
kendi dilimden şikayetçiyim Tanrım
İçinde gül geçen dualar uydurdum
Kendi dilim kendi dinini kurmaya kalkıştı
yorgundum
bilemedim.

Ellerim kapı eşiğinde
uğurluyorum yiten herşeyi

İlk sessizleştiğim gün
senin ellerine lanet ettim
Sesim yoktu
dilim parçalandı hepsi bu
Sokağa vardığımda
üç kere soluma üç kere sağıma
iyiydim.
Bir aptal olacak kadar iyi.