en çok sende bozulurum görünmezliğime
ama hayır, sen beni en çok görensin
ince nakışlar olduğunu bakışlarımda
sesimde makamların düzgün oturduğunu
gülerken sesimdeki hüznü
biri dokunsa, anında ağlayacağımı


sorun o değil işte
sorun senin görünmezliğinde
kaç kılık değiştirirsen değiştir
az sonra çekip gideceğinde
mayıs gülünü kulağıma iliştirip yeniden
bir cümle acıyla baş başa


neyse, alıştım artık bende
her şarkımın yarım bırakılacağına
su değil, kül döküyorum ardından
geçmiş günlerin yanık kokan külünü
o özlemleri, bekleyişleri
şarkıları


tüm hayalleri hayaletleri yakıyorum
en gerçekçi günümdeyim
görünmez yapılan her şeyi gözden geçiriyorum
perde arkasına saklanan yüzleri
nasıl da çıkar kokuyor
sevgisizlik, sahtelik
ve daha pek çok olumsuz şey


ben neyim ki, devede kulak
birini dinlesen seni kat kat aşıyor
şükür diyorsun yüreğindeki noktacık ağrıya
şükür beni ’hale yola’ koyuyor
yoksa bom boş bir insan neye yarar
kalbinde hiç insan sevgisi taşımayan
durmadan birbirini taşlayanlar


belki sayfalarca destan görünmez de
bir noktam görülür uzaktan
sırtına yüklediği bütün duvarlarla
altüst edilmiş kentlerle, evle
bozulmuş ormanla
anlayacağın, her şeyle
içinde gün güne çoğalan
aşkla!..


04. 05. 2018 / Nazik Gülünay