susan şiiri sevmiyorum
eli kolu birbirine kenetli
sırtı insana dönük
aklı karmakarışık

...

görmeyen insan gibi
iki taş arasında açan çiçeği
yolunda ölüm olmasına bakmadan
sesleri dinleyerek
sarı rengine dokuyarak güneşi
hafif esintide kımıldayan
bir çiçeğim belkide
kim ne derse desin inanmıyorum
yılkı atlarından biri olduğuma


seyrederek az ötedeki bahar manzarasını
toprağı azgın otları meyve ağaçlarını
kurumuş ağaçları çiçeksiz ve yüksekten bakan
kendine havlayana havlayan köpeklere
elleriyle güvercin besleyen çocuklara
o kanadı kırık kuşlara
bakar sarı çiçeğim
sarı özü daha da sarararak


bu yaz daha mı sarı geçer acaba
sararmış ömrü inleyerek mi yükler sırtına
azalır mı böğründeki o mavi sızı
her gündönümünde daha uçuk
sürer mi gönlünü sevda yurdundan
bağrına taş basanların
ağarmış düşüne
sesi nasıl duyulur bir çiçeğin..



02. 05. 2018 / Nazik Gülünay