aç kollarını rüzgar
beni kollarında sakla
üstüme yüreğini ört
ve sevginle uyut beni

yelkeni yırtık bir dünyada
bir kum tanesi kadar sevilmedim belki
belki hep bir yangının ortasında kaldım
hep bir çıkmazda
hep bir kör kuyuda

en uzak şehirlerin hayalini kurdum
en uzak yıldızlarla arkadaşlık yaptım
beklediğim güneş hiç doğmadı
beklediğim trende hiç gelmedi
bir istasyonda bir umudu bekledim yıllarca
ve şah damarı yırtılmış bir yaşamın
yarasına sol yanımla sarıldım
hem suçluyum
hemde pişman değilim

adımı boş zarflar üstüne yazıp
hiç bilmediğim bir adrese yolluyorum
inandığım tüm sevdalar adına susuyorum
senin adın aşk olmalı
yoksa bu kadar uzak
bu kadar yasak
bu kadar ulaşılmaz olamazdın

aç kollarını rüzgar
içimden sana sarılmak geldi

ibrahim dalkılıç

24.04.2018
23.01 izmir