Yaşam Budur

Tüm varlığımız dam evlerde yeşeren anılarımızdır
Her daim dikerim bahçeme
Tekrar tekrar açar
Yediveren çiçekleridir

Ben bu şiirde beni
Ve sonbahar yapraklarının
Yalpalayan düşüşüne inanan kendimi betimledim

Yaşam belki güneşi geceyle buluşturmamdır
Yaşam belki kendimi bahçeye dikmemdir
Yaşam belkide kimseye selam vermeden
Sonsuzluk yolunda ilerlemektir
Yaşam belkide bir bakkal dükkanında
Ayırım yapmadan herkese aynı selamı vermektir

Yaşam en çaresiz olduğun anda
Dolunayın zihninin içinde belirmesidir

İnsan bazen yenilgilerine bahene ile mutlu olur
Yalnızlığı avuntusudur
Gecenini bitişini bir sigara ile uğurlarken
Yaşam şafağa abdest almaktır

İndirirken güneş yavaş yavaş perdelerini
Bana düşen de tenha bir kahvaltıdan öte
Haylaz bir yalnızlıktır

Yağmur çiselerken gözlerimden
Bir kapı tak tağı alıp götürecek özgürlüğümü
Bir düşün bitişi
Bir yara belki de Yeniden konuşlanacak evime

Anlayacağım bir şehirde yaşadığımı
Tasaların ev ev gezdiğini
Biliyorum buralarda
Her şey herkese aittir
Aitliğin sınırını çizerken
Unutmuyorum gönüllerin hoşnutsuzluğunun
Para ile satın alınamayacağını

Ve ben çok iyi biliyorum
Bir ölürken bir çokları doğar
Ve ben biliyorum
Benim olanlar
Herşey ama herşey
Bir başkasına ait olacak
Bana iki metre kare bile olmayan
Azıcık bir pay düşecek