insan doğduğunda başlıyor
yalnızlığın karmaşası
tek başına çaresizliğine yetişiyor
anne babası
hele bir de yürümeye başlarsa babası
yalnızlığın edasıyla alır başını gider
düşe kalka havası

çocuk düşlerine
kurar eğleneceği bir lunaparkı
dönüyor dönme dolapların
henüz göremediği çarkı
çarpışan otolarda kaldı
çocukluk aklı
bindi ama yanında tutuyor onu babası

çarpışınca otosu
delindi alnının tam ortası
kanadı
hiç acımadı ki dediği yarası
uçurtması ya bir yerlere takılı kaldı
ya da
havada ona bakakaldı

büyüdükçe başlıyor yalnızlık furyası
kayboluyor apansız
çocukluğun o güzelim rüyası
gitgide acıdı kanadı
her onulmaz yarası
sevdikleriyle beraberken sandı bir bütünün yarısı
kaybettikçe çoğaldı yalnızlığın fırtınası

günbegün içinde çalar bir yalnızlık senfonisi
kalabalıklarda da olsa duyar,tek başınalığın sesini
ne hayaller kurar,ne acılar çeker
suskunluğun kuytularında
içindeki sesin çığlıkları mıdır
huzurun sükutu içinde midir bilinmez
insan ancak öldüğünde bitiyor yalnızlığın curcunası.

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 03.03.2014