hak’tır yolum
hak ettiğimce ömrüm
anlamak için kelebek etkisini gülüm

bilmemek
mazeret değil yaratılmışlığın emeğini
ya konduğu dal’da kuşların gizliliğini
ya da taş altın da karınca sessizliğini
sıra ile gelmiyor topluca hızlı bi ölüm

karanlık desen ürker si(l)yah boşluğun


gün minimalist düşünceyle başlıyor
nankör duvarlar da şeytan taşlıyor
durmak/sızın
attığı taş geri dönüyor


binlerce yıldır sancısı çekilmiş
nesepsiz bir gebelikten
kin doğurmuş
cellat aynası nışanlıyor


emzikten düşme kelepirlikten
esmer spesifik bi tercihten
müzminlikten..



"incinik" bi yürek
bi söz den ya da yazı dan an dan
yel vurması gibi kayanın çıplak alnına
fırtına sonrası çakıllı bir deniz kıyısına
kurusa da tuzun yalanması avuçlarından


beteri var daha yıkılmanın
__________ yerle yeksan olmanın beteri

sökmek işte sarp yamaçtan koca kayayı
acısın duymak var ya koparmanın çınarı
hançerlemek var ya bi ömürlük o yarayı


bilirsin sen... bilirsin de söylemez ağzın

"incinmekten öte bi şey bu cancağızım
ölüm dilemek yüce yaradan’dan
kendine kıyamayan
durmak/sızın
kanayan...


yan
şimdi!

kim di?
kasabın oğlu ile çiğ ete soğan doğrayan
ne istediniz de vermedim diyen
kimseye hayır diyemeyen
daha var
daha erken..

"seni ömrümün sonuna kadar affetmeyeceğim" derken...