çünkü yürek menzilim de siz vardınız bayım
sizi terk etmeye kıyamadım
ne zamandır uğramadım mavi gülüşüne
ne zamandır sakallarının arasına sığınmadım
ne zamandır bir çocuğun gözlerinde uyumadım
sen adresi yüreğim olan
en uzak liman’sın şimdi bayım
senden sonra kanadı kırık bir şiire
yüreğimi katıp gökyüzüne saldım

hiçbir yüreği çiğnemeden yürüdüm zifir geceleri
cemre düşmüş bir sokaktan geçiyor ömrüm
ve mavi bir balon gökyüzünde kayboluyor
bir çocuk elinde uçurtması koşuyor
bir kadın yalnızlığına sus diye bağırıyor
ve kir pas içinde bir hayat gözlerime bakıyor
it kadar korkuyorum bu yalnızlıktan
it kadar titriyorum bu zifir gecelerden

sizin yüreğiniz çok soğuktu bayım
ben de yalnızlığımı baharın ortasına diktim
şimdi bir yalnızlığı büyütmekle meşgulüm
bir çocuğu emzirir gibi göğsümden besliyorum
bazen acılarımı paylaşıyorum
bazen sevinçlerimi
çoğu zaman özlemlerimi
sanki sonu gelmek bilmeyen bir yolu yürüyorum
bitmek bilmeyen bir acıyı
sonu gelmeyen bir yaşamı
ne kadar zamandır yalnızım bilmiyorum
sanırım bir asır
yada yüz asır
belkide bin

ve içimde korkunç bir gürültü var
belki bir şimşek sesi
belki bir gök gürültüsü
yada rüzgarın uğultusu
yokluğuna daha ne kadar dayanırım bilmiyorum
ama yalnızlığımla iyi anlaşıyorum bayım
siz gittiğiniz mesafede kalsanız da olur

sen tutsaklığını yaşadığım
en karanlık özgürlüksün
ey gece
neden beni terk etmiyorsun artık

ibrahim dalkılıç

12.04.2018
23.05 izmir