sevmiştim biliyor musun, arada da olsa
bana hissettirdiklerini…
ümit vardı içimde, olacakmış gibi parlardı gözlerim
iyileştiriyordu yaralarımı pansumansız
hatta kendime geldiğim zamanlarım oldu.
ama ne oldu birden nedensizce, ağır basan bir ego
ve …başladı çemkirmeler
alev almış dudaklarda
gözler fırlayacak mı ne yuvalarından?
saydır saydır hiç bitmeyen nağmelerin dolambaçlı
kavalyeleri
ne çok dertliymiş birikinti sular
yetmiyor temizlik için gözyaşları
ruhuna esen sam yeli
öyle dolu ki kaç ambar gelse yetmez doldurmaya
nasılsa akıtacak bir enayi var karşısında
belki de ben patlayacak dağılacağım toz zerrelerine
hisler diyorum volkanik dramı yaşıyor
gariban sessiz ve içten içe kaynayan
yok ki artık bu garibanın haline yanan
kim ne yapsın burnu hızmalı kavak yellerini ?
sel götürür yel üfürür
ortalık toz duman
her kafada ayrı nefes
her kovukta titreyen alevli üşüyen ve haykıran tiz bir ses.
ne edek gardaş bizim hikaye böyle işte
yanarsın ağlarsın içten içe dökersin
mercidabık savaşı gibi halsizim dostlar
yol yorgun ben yorgun gönül perişan
sen kazandın bu hikayeyi kahramanım
yoktur, deseler de aşkın kazananı
vardır her bir şeyin bir hikmeti ve bir ânı
sen kazandın daha ne söyleyim
erdin muradına sür sefanı
sen kazandın, beni kaybederek.
seste sözde tükendi bende
hani derler ya herkesin bir gideni vardır diye
gönülden uğurlayamadığı…
batıyor işte her şey yüreğime , her tarafım sızım sızım
gönül çıplak, kat kat hüznüm, küskünüm, yalnız ve yaprak sızım.
benim hikayem hep yarım kalandır.
kimse vazgeçilmez değilken
sevdiğim demekti , katlanmak…katlandım…
sonbahar yaprakları koparır içimi
koparır zoraki ayrılık rüzgarları
her şeye veda ediyoruz, dünyanın kaderi bu
kendime, kendim kadar ağır gelen bir şey de bulamadım.
sana da kızamıyorum haklısın
şiirimin öznesi demiştim
özne olmak kolay değildi kaldırabilmek vardı bu iltifatı
artık bir perde var engin denizlerde
yol vermiyor ufuklar
bize ne düşer bu kara yerde?
yine de beklemek ve bitmeyen umutlar.
*
yusuferdoğan