Mısralara vurdum kendimi konuştukça güzelleştiler
Her biri ayrı lezzet dünyası, dimağa hitap eden
Çiçekleri fark ediyorum, birbirleriyle dertleştiler
Her canlı birbirine muhtaç, tanışmak için çok neden.

Kır menekşesi topladım , hercai çiçeklerini
Güneş senden almış altın sarısı rengini
Bu dünya da en tatlı güzellik, bulursan dengini
O zaman, belki çizebilirsin mutluluğun resmini

Ağaçlar tomurcuklanır kelebekler uçar
Bahar tüm güzellikleriyle sofrasını kurar
Mevsim içinde mevsim, kış içinde bahar
Her sebepte bir hayr, sebebinde sebebi var.

Çiçek böcek derken unuttuk insanları
Bazıları çok sinsi, bazıları hırs kurbanı
Bazıları kibirli , burnunun dikine gider
Kişilikler çıkar açığa yüzünü belli eder.

Hayat, kendi içinde teşne, karmaşık bir yapı
Herkesi ne ilgilendirir ? İnançlar ve algı
Bir muhasebe gerektirir, vicdan ve merhamet
İki kapılı bir handayız, nefeste saklı kıyamet.

Bazen, kelimeler düğümlenir konuşamazsın
Bazen ,yüreğine taş oturur onu taşıyamazsın
Her gün içimde yaşıyorum, tarifsiz acılarımı
Belki de sen beni, hiç bir zaman anlayamazsın.

Soğur mu bir kalp uzak kalınca, soğur mu insan
Anladım, kalpte azar azar yaprak gibiymiş hazan
Bazı insanların umurunda değil ki, haliyle nisyan
Umarım bunları okuyanlar, etmez kendine isyan.
*
Peki, hiç kendinle konuşup muhatap oldun mu?
Herkese vakit ayırırsın ama, unutursun kendini
Peki, gidiyoruz gitmesinede,istikamet doğru mu?
Herkes âmentüsünde bulur, düşüncenin rengini
#yusuf