Birisi dostunu görünce yoldan saparsa
Suratını asar, “yüzü turşu satarsa”
"Kara kedi mi girdi- derler- araya”

Birisi olmayacak iş yaparsa
Birileri “araya karaçalı katarsa”
“Bu tüfek vurmaz- derler- karaya”

“Kazan yanında durma- derler-
Bulaşırsın karaya”
Kötü arkadaş seçeni
Benzetirler leşe konan kargaya

Hayatı özetlemişler
“Etme bulma dünyası” demişler.

Eğriyi doğruyu bir araya koymuşlar
“ Nalına da mıhına da vurmuşlar”

Hep ders verip ders almış atalar…
Bazen demişler “komşu gözü çapaklı olurmuş”
Ya da “doğruyu söyleyen dokuz köyden kovulurmuş”

Bazen demişler “doluya koydum almaz,
Boşa koydum dolmaz”
Bazen de demişler “denesiz aş, dertsiz baş olmaz”

Bak, daha neler görmüş, neler demiş atalar!
“ Zalimin zulmü varsa, mazlumunda Allah’ı var!”
“Alma mazlumun a hını, aheste, aheste çıkar”

“Kimi yer –demişler- kimi bakar,
Kıyamet ondan kopar.”

“Kuzusu çok olanın –demişler- sızısı çok olur!”
“Kötülük eden kötülük, iyilik eden iyilik bulur.”

Her neyse… Hep doğruyu söylemiş atalar.
Lakin çıkar üzerine kurulunca hesaplar,
Doğruyu da atayı da unutur olmuş insanlar.

Kısacası, sözün özü, Yüksel der ki:
Gelin, ataların sözlerinden ders alalım!
İki günlük dünyada aklı kâmil adam olalım!

“Aklı olan, ulu sözünden ders alırmış.”
“Ulu sözü tutmayan, uluya kalırmış!”



26.03.2018
MUSTAFA YÜKSEL