Dün odamın penceresine dayanmış,
Geçmiş yılarımı düşünüyordum.
Belki de o yıllarımı özlüyor,
Belki de o yıllarımı arıyordum.


Akıyordu hayalimde film şeridi gibi zaman…
Mümkün müydü zamanı durdurmam.
Dün gibi geçip gitmişti aradan yıllar
Dünden kalan neydi ki, bugün ne var?


Bir bir yok oluyordu aşina suratlar!
Tek, tek tükeniyordu düne ait hatıralar…
Kaçıncı tanıdıktı şu sokaktan çıkan?
Ağlıyordum; buğulanmıştı baktığım cam.


O sırada bir çocuk geçti koşarak sokaktan
Hem de çok mutluydu oyun oynamaktan
Sanki geçmişteki bendim o koşan
İrkildim; çocukluğuma gittim o an.


Galiba çocukluğumdu en mutlu olduğum zaman,
Masallardı o vakitler oyunlarıma karışan.
Dün masallarıma döndüm yeni baştan,
Sokaktan geçen çocuktu bana bunu yaşatan.


Birden gözlerimin içi ışıldadı.
Yüreğimi koskocaman bir mutluluk sardı!
İşte yaşamak… Yaşamaksa buydu!
Yaşamak dediğin bir anlık mutluluktu.



2005//25.03.2018
MUSTAFA YÜKSEL