Ağzı yaralı beyaz bir güvercin
Konuyor pencerenin pervazına
Usulca

Aklım dertleşmek sanrısı
Bir vaat gibi kapanıyor kanatları
Dinlenmeyi özleyen çırpınışlarımız
Tutunuyor
Aramızdaki şekilsiz havaya

Yanılıyorum
Yanılıyoruz bir kez daha

Susuyor
Susuyorum daha fazla
Uzatsa sesini azıcık
Dokunur sarardım oysa

Güvercin
Sorsana
Sorsana kimsin
Gelmelerin nerden
Nereye gitmektesin

Sorsam ya
Ağaç durur
Gök durur
Deniz durur

Neylemektesin
Bu uzak cam pervazında
Nerde diğerleri desem
Kederini bir soruda
Tuzla buz etsem

Sormuyor
Soramıyorum

Hangi kelimeler kanatır yarayı
Gözler hangi bakışa düşünce kör olur
Ömre vurulan bu mühürlenişteki
Tarifsiz sızı neden

Susmalıyız

Bakışmıyoruz
Kesif sessizliğimizi bölemiyor
Kaçamak sesler
Gün
Saat
Umut ve beklenti

İzmir uzanıyor yüreğimize boylu boyunca
Sürünsek körfezin neşesini ruhumuza
Merhem niyetine
Diyet belli
Vazgeçmeliyiz artık
Bu yaşlı düşlerden

O göğünü bırakıyor tepenin üstüne
Susturup saatlerimi
Telaşsızlığı bırakıyorum ellerimden
Tüm öteki günlere

Firar ediyoruz kendimizden
Firar ediyoruz gülüşlerden

Denizden
Mavi değen her şeyden

Ağlamak zayıflığına düşmeyeli gözlerimiz
Yanıyoruz
Çöller genişliyor ürküsünde
Dikendir ve kelimeler

Kayıp cevabını bulan sorunun
Büyük bahtiyarlığı olabilirdik
Kimbilir
Olmadı

Tutkularımızı da alıp yeryüzünden
Gitti

Camın gerisinde durmuş
Göksüzlüğü izleyen güvercinim şimdi
Ya siz
Sen


Saadet Yıldırım