bir tedirginlik içindeyim yine
yine yüreğimde bir sızı var
ve soğuk bir odaya sığındım
elim yüreğime uzak
bir idam sehpasına uzanıyor

ve yalnızlıkla savaşmak zorundayım
onca yenilgiler aldım
onca kaybettim
onca mahkum oldum
kendi içimde
kendi karanlığımda kaldım
kendi kendimi idam ettim
kendi dünyamı yaktım
dört mevsim sensiz kaldım
ve içimde kar taneleri
erimek nedir bilmiyor
üşüyorum yine
yüreğim yine kış mevsiminde

bazı bekleyişlerin umudu çok olur
bazı yenilgilerin de
bu sevdanın hiç kazananı olmadım belki
ama hep seni severken kaybettim
hep yüreğimden vurdu beni yağmurlar
oysa bulutlara sevdalı bir şairdim ben
demek ki bulutlarda sevdiğine ihanet ediyor

oysa inkar edilmiş bir yaşamdan
güneşli günler bekliyordum
bir yalnızlığın içindeyim
her şey lanet
her şey kör olası
her şey köhne
her şey kirli

sonra kör kuyularda kalmış bir özlemle sarılıyorum sana
kendi umudumu kendim büyütüyorum
bitmeyen bir sevda
bitmeyen bir yara gibi kanıyor içimde
ne içimde yılların sensizliği
nede mevsimsiz üşümelerim yordu beni
ben yine kendime yenildim
ve yine sana sarılıyorum
annemin göğüs kokusundan kalma bir yalnızlıkta

sanki bir karanlığın içindeyim
ve kimsem yok gibi özlüyorum seni

ibrahim dalkılıç

12.03.2018
01.01 izmir