Bir kış günü gece dönerken şafağa
Gittin yalnızlıklar sokağına
Yıldızlar sönmüş ay küsmüş idi
Alacakaranlık görünümünde odamın
Giden sensin gelenlerden banane

Eski günlerin hatırası çekildi
Bundan böyle karanlık mazi
Kalan son hatıra gidişin
Ah umut,kaybolmayı kimde gördün
Dağlar,delip yıldızlara ulaşma hevesimi
Şafak sökerken doğan güneşmi
Ben sensizlikten korkarken
Gittin umut,karalıklara bürünerek
Ve silindin hatıralarımdan

Hüzünlü loş bir sensizlikteyim
Şafak bilmem kaçıncı kez söküyor
Ben ise hep senin gittiğin şafaktayım
Zaman bir parça olsun akmadı
Gözyaşlarım deniz olup aktı
Ama sensiz zaman akmadı

Bedenimdeki kanlı cam kırıkları
Artık açıtmıyor kalbimi
Hep aynı karanlık hep aynı zindan gece
Korkuyorum
Damarlarımda bile sensizlik var umut

Şafak sökse,güneş doğsa
Bir meçhul rüzgar
Alıp götürse beni
Umudun olmadığı bu şehirden