"yakarken Ocakla bir olup sen
Deniz Ay’dı hala serin öfkesinden..."





vardı bugün başıma bir gelecek
gün nasıl başladıysa öyle gidiyor işte

kimse sen ne haldesin bilmiyor
ne anlatmak istiyorsun umursamıyor
sözlerini etine geçiriyor da geçiriyor

gün nasıl başladıysa öyle gidiyor
sen derin bir kuyusun ya
gelen boşalıyor giden boşalıyor

yaslanmak istediğin dağlar
un ufak olup yüreğine batıyor da batıyor

hani ne kadar boş ver desem de
gözlerim boş vermiyor

içimden derin bir ahhhh geçiyor
diyorum ki
eyvallah...
eyvallah...

ne kadar çok söylettin bana bu sözü
bu kadar çok hak ettim mi peki?

diyeceksin ki
hayat hep hak ettiklerimizi mi veriyor sanki?
vermiyor
inan vermiyor...

gün nasıl başladıysa öyle gidiyor

...


her defasında kendime daha çok kızıyorum
yok yere başına dert al yazmış
sanki kader
alnıma sıra sıra

hani hayat hep tozpembe de
ben aranıyorum sorun sorun diye

çektir git diyorum sonra kendime...
çektir git…

öfkeleniyorum
çok öfkeleniyorum
bildiğin gibi değil...
gün nasıl başladıysa öyle gidiyor

seviden yana inançla nefes alıp
etrafıma hayat vermeye çalışırken
diri diri gömülüyorum mezara…


izin verme’sen…



/dnzc_



“bugüne kadar hep öfkemden korktum,
geriye dönüşüm olmaz diye…
hataymış…
bir balık en çok sevmekten korkmalıymış…”