Hep sevdiğim şeyleri, bana bırak diyorlar
Sanki usta olmuşlar, bana çırak diyorlar

Çokmuş çayım, şiirim, bir de seni çok sevmem
Dünya kalsın onlara, hiçbirini veremem

Hepsi kalbi yorarmış, zormuş uzun yaşamam
Bir an yeter seninle, sensiz zerre aşamam

Yazık, aşkı bilmeden, heba olan hayatlar
Ekmek gibi, kalbiniz iki günde bayatlar

Açılmamış, kalp sıfır, kutusunda bedenin
Cehennemi kendidir, kullanmadan gidenin

Hırkasında, kılında, keramet yok dervişin
Sarılacak ipi tek, hakikate ermişin

Ateşlerden, kuyudan, nedir seni çıkaran
Eğer bulmak istersen, benliğinden çık, aran!

Hasret dolu pınarlar, aşındırıp taş, kaya
Büyütür dev çınarlar, çölde bile papatya

Buluşunca pınarlar, bir çağlayan ırmaktır
Artık zaman set yıkıp, zincirleri kırmaktır

En sonunda ırmaklar, kavuşunca deryaya
Düşman olan güzele, artık kaldım der yaya

Demir gibi işleyin, pas tutmasın yürekler
Deryasında sevginin, çekilmeli kürekler

Bir kelebek hayatı, nasıl dolu, nasıl çok
Sıyrıl zaman, mekandan, bu alemde hapis yok

Tüm duyular kapansın, sal kendini boşluğa
Kim istemez düşmeyi böylesi bir hoşluğa

Gözyaşıdır badesi, erenlere vuslatın
İfadesi imkansız, anlatılmaz bu katın

Her katrede aşkını, gösterince yaradan
Kendin bile kalmazsın, çekilirsin aradan

Yaratılmış sevgiyle, Hak’tan eser her bir kul
İmzası var ruhunda, O, sendedir, ara bul...

Erkan Yücel