Bir bilgiç çoban geldi, ezberimizi bozdu…
Doğru bildiklerimiz, meğerse hep eğriymiş!
Yaptığımız işmarlar, ellerimizde kozdu;
O tüm kaş göz atmalar, aslında hep seyriymiş!
İndirilen din vardı, harcayıp bitirdik biz;
Uydurulan din ile, imanı yitirdik biz!
Elbet, Yaratan bizim belamızı verecek;
Çoban gidince yurdum, tam huzura erecek…

Aldı Türk Milletini, sözde yerlerde ezdi…
Düşünmedi bu yurdun, Türk yurdu olduğunu!
Bir de hiç sıkılmadan, Ata yurdumda gezdi;
Anlamadı gafıyla, milleti böldüğünü!
Hep Osmanlıyım derken, Rum sandı asil soyu;
Az okusa bilirdi, Osmanlı bir Türk boyu!
Elbette Hakk biliyor, kim haklı, kimdir münkir;
O’ nun kantarı şaşmaz, tartar kimde varsa kir…

Giden son on senedir, ne hakaretler yedik…
Yenir, yutulur değil, kendimizden utandık!
Artık titremek gerek, surda büyüdü gedik;
Biz bu gelenleri tüm, Türk ve Müslüman sandık!
Meğer bunların elle, tutulur yanı yokmuş;
Ah, kadersiz milletim, düşmanın ne de çokmuş!
Elbet Halıkım bir gün, tek, tek öne serecek;
Bakalım tüm hainler, nasıl hesap verecek…

Güya ki, Türk milleti, Arapları zem için…
Köpeklerin adını, Arap koyuyormuş ya!
Bunlarla sohbet etmek, imkânsız bir dem için;
Meğer bu sahte Türkler, hep göz boyuyormuş ya!
Şimdi Arap severler, Arap öldürüyorlar;
Hepsi de, “Tekbirlerle” -karga güldürüyorlar!
Ne olurdu birazcık, bilseydiniz vicdanı;
Artık boşa açmayım, o, kir dolu cüzdanı…

Yıllardır ne kederler, ne badireler gördük…
Şükür ki, çoğu gitti, küfre gerek kalmadı!
Devamlı aldandılar, sanki görmedik, kördük;
Verilen tüm derslerden, kimse ibret almadı!
Hani, bin nasihatten, bir musibet evlaydı;
Hiç öğrenemediler, sahibimiz Mevla’ydı!
Yeter, çekilin artık, biraz soluk alalım;
Şu ahir ömrümüzde, biz de huzur bulalım…
Yoksa layık değil miyiz?

Antalya-2018/02

TDK:
Seyrime: göz kapaklarının kontrolsüz kasılmaları…

Halil Şakir Taşçıoğlu