ayrılığa bakmayın siz
yoksulluğa bakmayın
bakmayın ölüme
hakikaten düşüremez insanı bunlar
yaşamanın dışına
dayatılmış yalnızlık ölçüsünde

dayatılmayagörsün bir kez yalnızlık
hamle etseniz nereye
‘tabula rasa’dır her şey, görürsünüz
kalbiniz avcunuzda, yaranız açık
kimbilir kaçıncı yanmışlığın serpintisinde

kuşatma altında ve kıymık kıymık
iç içe yaşarsınız üşümeyle terlemeyi
tantanasız gösterişsiz öylece
küçüldükçe küçülürsünüz

yitikliği çoğaltır gözyaşlarınız
algılamazlar
içinizin bütün çiçeklerini parçalamak güdüsüyle
yanıp tutuşur, yanıp tutuşur
insan sûretli yaratıklar
kalın çizgilerle çizerler yazgınızı
sado-mazoşistik saldırılarla

sevgiliniz ilelebet dönmüştür sırtını
üçer-beşer kopmuştur yoldaş bildikleriniz
kırk yılınızı yatırdığınız o şiirler, yazılar
bir yaprağı bile kıpırdatamaz
güneşte kalmış kartopunca erimiştir
sâdeliklerin biçimlediği o soyluluklar

dayatılmış yalnızlık ki: kabir azâbı
kanser illetinden bir adım önde
çünkü kanser öncelikle
fizyolojik organlarından çökertir insanı
yalnızlıksa en kırılgan yerinden
ruhundan ruhundan ruhundan
kanırta kanırta kemirir onu

beni bu dayatılmış yalnızlık öldürecek
hanımlar! beyler! paşazâdeler!
müjdeler olsun size
hüzünkârın biri daha gidecek