Merhaba Yüzü Güzel Kadın...
Yokluğun
Yok/luğum oldu...
Ve içimdeki sen/lik yok olurken parça parça,
Beynimin her köşesine kazınmış izler bıraktın.
Başardın !

...evet
Sana bir şiir sözüm vardı...
İçinde mutluluk, içinde yarınlar
İçinde dün ve bu günler olacaktı.
Olmadı!..
Çünkü bu kalem, benim değil
Senin ellerinde bilendi...
Ve yinede unutma
Ellerimle işlediğim
Gerçeklerin aynasıdır bu yazdıklarım...

Sana yaptıklarından
Telefonun ucunda aptalca bekleyişlerimin aslından...
Sustuğum, gördüğüm
yani kısacası bildiğin gerçekleri anlatmaktan men ettim kendimi...
Çünkü her anlatış, bir başka aydınlanış olacak içimde,
biliyorum...

Asıl Gücüme giden ne biliyor musun?..
1.Avuçlarının altına
sayfa sayfa cenneti alarak,
onu sayısız yalanlarına şahit gösterirken, aklından geçenler!
-Hepsini Biliyorum.

2.Seni seviyorum dediğin adama söylediğin, rengarenk dünyalar...
Ve yarım kalmış bir bina gibi
Terk ettiğimiz, gözler önünde çürüyüp giden
Sahipsiz sancağımız
Aşk!

3.Beni, duygularını doyuran bir öğün sanman,
hep acıktığında kapımı çalman ve
Seni bu denli kutsal bir aşkla seven adamı,
hak ettiği gibi kalbinde değil,
çantanda eski bir saat gibi taşımandı.

4.Sana olan sevgimi,
şefkatimi ve bağlılığımı bildiğin halde hiçe sayman yetmezmişçesine,
bunu zaaf olarak görüp defalarca kullanman,
Gerçeklerin, itibarını yok etmek için kurduğun oyunlarla,
bana paranoyalar yaşatmaya çalışman...


5...
Neyse... Değmezsin !
O kurnazlık için kullandığın zekan
Bu kez, bunları anlamaya yarar umarım...

-Şimdi senden son isteğim,
Birazdan ara onu
Ve deki, gururla;

Ben senin için
Avuçlarıma bırakılmış,
vicdanıma güvenen bir kalbi parçaladım.
Ben senin için tertemiz bir aşkı yerlere çaldım
ve beni ölürcesine seven bir adamı,
hiç acımadan mahvettim.
Onun bütün gücünü ondan aldım...
Bir daha asla sevemeyecek kimseyi, bundan eminim...
Çünkü
Yaraları vardı...
Çünkü ben onun, o yaralarını sarmayı değil,
yepyeni yaralar açmayı seçtim.
Ona, yaslacağı omuz değil, ateş oldum...Yaktım!!!
Yetmedi, yarınlarına perde oldum, karanlıklara boğdum.
Yetmedi inancını da aldım elinden!
O Bir daha kolay kolay ayağa kalkamaz.


Gözüm kapalı inandığım ve güvendiğim adamdı o...
Hani yangının ortasında kalsak ve tek şansımız olsa,
kendinden önce beni kurtarırdı...
Hatta seni bile !

Vicdanlıydı
Ağlayışıma dayanamazdı...
Bunu bilirdim...
her seferinde bu silahımı çekmekten
ve kabuslarındaki uçurum olmaktan çekinmedim...
Ben onun mezarını,
yalanlarımın inanmayı seçtiğim doğrularıyla kazdım.
Seni çok bekletmedim ama
o beni çok bekledi telefonun ucunda...

O hiç ben gibi olamadı...
O, sen gibi olup
Yalan olduğunu bildiği şeylere
hiç bir zaman inanamadı!
Paylaşamadı beni...
Çünkü hiç bir menfaati yoktu bende.
Sen dudaklarıma bu kadar yakınken,
ellerimi, tenimi hissederken o kokuma hasretti
ve kokumu bile,
alnımdan öpeceği gün helal bildi kendine.


O beyaz bir tabloydu, bense ne çizeceğini bilmeyen ressam...
Karaladım durmadan,
O’ysa yapma diye yalvardı, durmadan...
Ona bir türlü öğretemediğim tek şey beyazdı, pembeydi...
O Bana hep şeffaf oldu...
Ama ben onu
Rengarenk yalanlarımla
boğdum.
Yılmadı,
Denedi...
Ve ben her denemesinde
Her ayağa kalktığında
Onu Sevgisinden yakalayıp, bir kez daha nakavt ettim.
Onu boğduğum yalanlar denizimde
Hiç bir doğrumla liman açmadım ona...
Açamazdım...
Çünkü her gerçek, zincirin ilk halkasıydı, yapamadım.
Onu oracıkta,
Yalnızlık içinde
Göz göre göre ölüme terk ettim.
Ve sayısız kurşundan geçen kalbi
Daha fazla dayanamadı...
Öldü ! De...
“Senin için, öldürdüm onu” de...

Dün ondan, ilk defa bir yalan duydum,
güya ilk boşlukta başkasını bulmuş...
Ama bilirim, canımın yanmayacağını da bilse
bunu yapmazdı, yapamazdı...
Tek gayesi tüm bunları yaşattığım halde,
benim için kolaylık sağlamaktı.

Ve senden de bir isteği varmış;
-Bana çok iyi bakacakmışsın...
Ben onu hiç anlayamadım ama
belki sen anlayabilirmişsin...
Bunca acıya,
Değmeliymiş’ de...
Ona yaşatmayı başardığım, onca acının
Mükafatı Sensin’
O kefaletini ödedi...
Şimdi sıra Sende’
De...


...Şimdi ayrıldık işte!
Elveda yüzü güzel, yüreği kirli kadın!
Hoşça Kal/ın...