Kanuni üstat Göksel Baktagir’e
1
Âh şiir ve mūsikî ruhumun iki dili
Kalbim bana diyor ki yeter iki sevgili
2
Bir tufan sağnak sağnak
Bir feyz ki ırmak ırmak
Kan kırmızı bir şafak

Yükseklerden dökülen belki de bir şelâle
Sanki semavi bir ses
Say ki semavi bir sel
Diriltici bir nefes
Göğe çağıran bir el

Bir yıldırım düştü öyle yandı dondu bir lâle
Bu çiy danesi, jale, şebnem döndü bu hâle

Bu sesler nerden gelir tâ derinden derinden
Yerin derinliğinden, göğün maviliğinden

Hayır hayır kalbimin kalbimin tâ içinden

Orda ne vadiler var, ne yarlar, uçurumlar!
Yaz bahar kış sombahar dört mevsim birden yaşar.
Bir anda çiçeklenir, bir gülüşle an olur,
Bir soğuk bakış bile koparır fırtınalar

Ne zamandır hazanda bir tel koptu içimde
İnanmazsan gir de gör, ne şekilde- biçimde?

Yūnusça söyleyim dostlar anlarlar
“Yar yüreğim yar gör ki neler var”

Gör ki neler var her yer târumâr
Baktagir halim gör işim âh u zâr
Bu işte bir sır var Göksel bir karar

Bâlâdan bu belâ bülbülüm çile!
Âşık olmak neymiş o gonca güle!