Ne yazmayı bilirdi ellerim...
Ne de okumayı bir çift gözüm...
Şiirler söylenirdi tutamaz,
Şarkılar dinlenirdi
duyamazdım...
Karanlık bir köşedeydi hislerim
Var mışım, yaşamadan önce
Severek öğrendim...

Kalpten yana bir harf bile
geçmezdi içimden
Kelimeler kara bir gürültü gibi
dizilirdi kursağımda
Avuçların da bir başka terlediğini
Bilmezdim tanımadan önce seni
Yüreğin de bir sesi varmış meğer
Severek öğrendim...

Gözlerin de konuşuyormuş
Yüzün de,ellerin de...
Hele saçlarının her telinin
Ayrı bir dili varmış
Dudaklardan dökülmezmiş
yalnız kelimeler
Sessizliğin ise derin bir sesi varmış meğer
Severek öğrendim

Mesela sıcak bir yaz günü de
Üşüyebilirmiş insan
Ya da çetin bir kış günü
sıcacık olabilirmiş içi
Atmalıymış bazen battaniyeleri üstünden
Kollarmış ısıtan yalnız yürekleri
Severek öğrendim

Işığın neyse onsuzlukmuş karanlık da
Bazen bir şeyin yokluğuymuş,
Her üzünçlü şey
Kutuphanelerce kitap okusa da
Aşık olmadan cahil kalırmış insan
Severek öğrendim
Ruzgar