Şöyle iki lafın belini
kıracaksın şiirlerinde.
Dile ağır gelen sözleri,
Yüreği yakan hüzünleri,
dökmek gerek satırlara.
Yazdığın her nağmede,
Bazen gitmek,Bazen de kalmak arasındaki
ince çizgiyi anlatacaksın.
Bir adamla genç kızın hüzünlü hikayesini
Yetim ve öksüz çocukların içindeki
yangınları anlatacaksın.
Annenin feryadını,
babanın çaresizliğini dile getireceksin.
Dost gibi görünüp
iki yüzlü insanları unutmamak gerek
yazılan şiirlerde.
Bazen hüzün kusarsın,
huzur ve mutluluk arasında kalırsın.
Hiç ummadığın anda
acılarını paylaşırsın bilip bilmeden.
Umutsuz olsa da yazdığın her satır.
Kahbesinede şiir yazacaksın zübbesinede

Avazın çıktığı kadar
susarak ağladığını yazarsın.
Yorulduğun halde koşmaya mecbur-
kaldığın bir hayatı anlatırsın.
kırgınlıklarını kaleme alırsın,
Kızgınlıklarını ve yıkılan umutlarını
aralara serpeler sin sebepsizce.
Yazdığın satırların kimisi umut olur
Kimi aşk kokar,bazen’de ızdırap.
Yinede şiir yazmak gerek bütün kalplere
Yaşlı gözleri,umutsuz yürekleri
anlatmak gerek her bir mısrada
Şiir yazmak için
Adresinden göç etmiş nefretler düşer şairin aklına.
Cümleden yanı sıkıntısı olmaz Şairin
kaygı etme boşuna.
Tozlanmış rafların arasında
gizlenmiş bir çok hikayesi vardır
saklı duran.
Her seferinde sil Baştan yazar
aşkı,nefreti,hüznü usanmadan
Şair her bir kelimesinde
Kimine rezalet,
kimine asalet katar satırlarında
İşte bu yüzden,
Şiir yazmak gerek bazen,
Hem sevdiklerine,hem’de sövdüklerine.
Mehmet Turgay Bozbulut