sinirlerimi aldırıp bir kutuya koymalıyım
uçsunlar diye kelebek olup haksızlık bulutuna
ben yumruğumu sıktıkça yağsınlar
insan açı insanların üstüne
anlasınlar
yalnız değiller


bütün sorularım yanıt bekliyor
bir yerden kısılıyor sanırım
elini kitaba değil de
yanlış yere koyanların
kimin için işliyor bu adalet
hey teraziyi tutan kadın
suç kimin gördün mü?
bendeki güzellikler ç’alınıyor birer birer
psikolog sen duydun mu
yazgıyı bazen kendisi yaratmaz insan
her sonucun bir nedeni var


uzun uzun ağlasa şiir eski günlerim gelse de
gizlenmeden perde arkasına
bir uzun havadaki gibi
yanık yanık içimi döksem
yine neden ağladığımı bilmese dışardakiler
bilmedikleri gibi
neden açmadığını bir gülün


her kişinin bir gidişi var
üç beş adam anlamaz bunu
yok sayamaz yolunda gitmeyen şeyler
karartılmış gökyüzünü
maviye boyadığımı
ve elimde türlü renkler olduğunu
çizemez üstünü
özgürlüğe aşık sözcüklerimin
kısamaz sesini
sesini duymadıklarım..


01. 02. 2018 / Nazik Gülünay