Şu fani ömür bazen dolunay gibi

Karanlıktaki bırakılan kimsesizlik gibi

Lambada titreyen alev gibi

An be an

Belki de şuursuzca yorulduğumdan

Zihnime üşüşüyor



Deli divane bendeki yıldırımlar

Bir tebessüme muhtaç bırakılmışız

Say say bitmiyor ki ömürden yapraklar

Şu kesif zulmetleri, gözyaşları paklar

Benimle başbaşa kalınca o ben

Gönlümden gözlerime buzlar düşüyor



Kendimize küsken insanlara karışmak
Kibirli burçlarda muhabbetle barışmak

Mimsiz medeniyetle hâlâ yarışmak
Bir illet kök salmış, zakkuma dönüşüyor



Dişini kaybetmek kadar acı

Makbul niyazlara olabildiğince yabancı

Kim soğutacak, zira kızgın hasretin sacı
Dua dua yükselen niyazlar büzüşüyor



Neden değmekte mazluma zalimin eli

Toprak kaymıyor, akan kanların seli

Kim saracak kabuk bağlamış hüzünleri

Feda ettik menfaatlere en sevgilileri

Vicdanlar kalpten mahrum kaldıkça

Sine yangı yeri gibi közleşip tutuşuyor



En sevgilinin elinden neticede

Kederler de hoş elemler de hoş

Musibetlerin yedi ceddi gelse de

Secdeye eğildiğin yer kadar

Kalbi açık , lisanı pak, ufku masmavi

Ne desem, akıl kalp mantık karışıyor