ve bir bulut ağlaması
yitik bir mevsimden çalıyordu güneşi
hava soğuk
içimde siyah kar
erimek nedir bilmiyordu

mutluluğun yasını tutan şiirler çoğalırken
kaldırım taşlarına başını yaslayan ömürler
bir bulutun ağlaması altında kalıyordu
sağnak bir gözyaşı
resmedercesine bir günahı
şarkılarda idam ediyordu kendini

oysa inatçı ve soğuk bir ayaza yenik düşüyordum
hayat yarını güzel gösterirken içim üşüyordu
içimde siyah kar
erimek nedir bilmiyordu
biliyorum bir erise içimdeki siyah kar
güneşin doğuşunu seyredeceğim
düşlerim gerçek olacak
gülüşlerim
hayallerim
mutluluğum
acım son bulacak

çünkü çok sahte insanlar gördü yüreğim
ama ilk defa siyah kar kaplıyordu yüreğimi
sanki karalar bağlamış
yas tutuyor
cinayete uğramış bir mevsim gibi

şimdi neye inansam
onu kaybedeceğimi biliyorum
neyi sevsem
kimi özlesem
kime sarılsam
herkesin öldüğü kadar öldüm
ama herkes kadar yaşamadım
sustuğum kadar öldüm
düşündüğüm kadar öldüm
sevdiğim kadar öldüm
ölmek o kadar basit ki benim için
ben yaşamak nedir hiç bilmiyorum

ve okyanuslar mavi olduğunu bağırıyordu
gök mavi olduğunu
şiir mavi olduğunu
yürek severse mavi olduğunu
vicdan, merhamet varsa bir insanda
o insanın mavi olduğunu
ama ben mavi olan her şeyin öldüğünü gördüm
hemde bir damla sevdaya hasret kalarak

oysa bütün yetimler içimde maviyi arıyordu
yalnızlar, evsizler ve ölüler
ve içimde siyah kar
erimek nedir bilmiyor
bense ruhuma kefen biçiyorum
herkesin yarası içinde kanar
mutlu görünen herkeste buna dahildir

ibrahim dalkılıç

01.01.2018
22.30 izmir