yürüdüm
sessizliğin ortasından karanlık odama
açtım kapıyı
uğultulu rüzgar sesi
ve hafif bir hışırtı karşıladı beni
aklımda alabildiğince gürültüye yanık fısıltılar
gönlümde hüzün kokan satırlar
ve elimde bir türlü yazmaya başlayamadığım defterim
yürüyorum
çığlık çığlığa haykıran yüreğimin ortasından
hiç bir yere
anlatmalı mıyım yüreğimden kopanları
söylemeli miyim ağlamaya yüz tutmuş
ama hep kendini tutmuş gözyaşlarımı
bilemiyorum
arada kayboluyorum satırların arasında
bu mu diyorum dünya dedikleri bu mu
tüm sessizliklerimi döksem
umutsuzluklara inat tek bir kelime söyleyebilir mi
bekliyorum
sildiğim yada silmeye çalıştığım ne varsa
nağmelerden tesbih yapar gibi
hayattan umut çalınırken bile
bekliyorum
arada kaldırıyorum kafamı karşımda masum balıklar
sonra suyun içinde onlarla bir olduğumun farkına varırken buluyorum kendimi
ve düşünüyorum acaba herşeyi unutmak mı daha acı verici yoksa hatırlamak mı
satırlar arası bir yolculukta
gönlümün en kayıp şehrine
sessizce yürüyorum.