ağladı kalemim
sus dedim
mısra mısra döküldü kelamım gözlerimden
dur dedim
sızladı yüreğim
sabret dedim
çatacak oldu kaşlarım
sakın dedim
şiirlerim küstü bırak o vefasızı diye
öyle deme dedim
öyle deme
anlıyacağın ben aklımın her hareketine
kalbimde sen varsın diye dur dedim
ne vakit açmaz oldu papatya
güneşe küstüm dercesine
hani güneşim sensin demiştim ya
ondan mı aşkımızın sitemi ne
bakma öyle yeniden gülecek dedim
eğdi boynunu
sende yalancısın dercesine
sus papatya o gitmez sen aç dedim diye
kağıdım ıslandı
dur gözlerim ona yazıyorum desem de
surete büründü kağıt
konuştu kalemimi kırarcasına
yetmedi mi ah ettiğin
bitmedi mi mısralarımda hece hece onu çizdiğin
baksana o gitti yetmedi mi anlamamazlıktan geldiğin
sar yüreğini kefenlercesine şiirlerine
göm onu kalbinin en ıssız dehlizlerindeki mezarlığına
kızdı kağıt yazma onu
yeter ah ettiğin diye
yeter yeter yeter
deme öyle
gitmez gidemez o
sus kağıt sus
gülecek o göreceksin gelecek
kalemim de yazacak
aşkımız da açacak
göreceksin gelecek