Baharın henüz ilk günlerindendi
Minik oğlan ihtiyara söylendi:

Epeydir anamı boşladık nene!
Bekledim rüyama gelmedi yine…
Afalladı koca nene şaşırdı
Ah! Bu oğlanla nasıl yarışırdı?
Babaları şehit düşüp cephede
Ne de şanlı gömülmüştü şehirde…
Çocuklar bilemedi ya babayı
Mevlâ’ m almasaydı bari anayı

Yavrular! Hadi kalkın hazırlanın
Yolumuz uzundur, çabuk davranın

Damacana ile yola çıktılar
Çocukluk ya, hemencecik bıktılar
Yolda bu kez kız çocuğu dellendi
Ardından gelen neneye seslendi:

Nene! Anam bizi sevmiyor muydu?
Koynumuz dururken dağda uyudu

Pek marazlı kadındı be ananız!
Lakin değil mi ki biz de insanız
Yalan dersem, Allah taş eder beni
İstemeden giydi o da kefeni
Sevmezdim sevmesine ananızı
Velhasıl ararım şimdi cansızı...
Yaşasa alırdı bu yükü benden
“Rabbim böyle yazmış, ne gelir elden ”

Köydeki koca yokuşu aştılar
Üç dev yürek, mezara yaklaştılar
Anacık baharla kucaklaşmıştı;
İki çiğdem baş ucunda açmıştı.
Minik yavrunun gözleri parladı
Sözler ninenin içini dağladı…

Ağam, anam bize çiçek göndermiş!
Meğer anacığım bizi severmiş!

İki çocuk mezara koşuştular
Ayak ucuna varıp sığıştılar
Ağlaşıp öptü çocuklar toprağı

Neden denemiyor anam kalkmayı?

Deyince yetimler nenelerine
Bir kambur daha çöktü üzerine
Kurumuş pınardan yaşlar boşandı

Etmeyin yavrular,diye yalvardı
Kalkın artık bu gün de kararmakta
Belki de yanmıştır aşım ocakta
Yetimlerim! Artık ağrıdı başım
Bu gün darılmıştır şu can yoldaşım
Ona da bıraksaydınız azıcık su
Nasıl çıkarım tekrar bu yokuşu?

Diyerek sırtlandı damacanayı
Yetimler de son kez öptü anayı
Ağırdan ağırdan yola düştüler
Varır varmaz sofraya üşüştüler
Epeyce de yorulmuşlar bu kere
Nene döşekleri yayınca yere
Kavuşmak umuduyla düşlerinde
Ellerinde uyudular çiğdemle...

İhtiyar secdede yalvarıyordu
Şehidimin hakkı için, diyordu

Kocadım…Canımda gözüm yok amma
Mevla’ m, başlarından beni de alma!

Ayşe Ceyhan