duy sesimi azize’m
sen bu kentten gideli
acılar biriktiriyorum en kederlisinden
tükenirken yalnızlık deryasında bu ömür
içinden geçiyorum matemli ürkmelerin
bölünüyor yeniden
bin kere iliklediğim yüreğim
çat diye çatlıyor orta yerinden
uyanmak istemediğim ıslak rüyalardan
hayatıma bir sen, renk verirsin
ben her gece sensizliğine ağlarken
varsın karanlık kalsın dünyam
gecemi gündüze çeviren sen yoksan
gözlerin değmeğince gözlerime
ve sen bu şehrin küllerini savururken
şiirsel ağlamaları bırakırken sokağıma
bu sessizliğin çığlığından kaçışıyorken gölgeler
hangi göğe baktıysam karanlığını bıraktı
hangi sahraya yürüdüysem serap oldu
ve hangi kışa ısındıysam
ayazında dondurdu özleyişlerimi
sitem sanma iç çekişlerimi
söz geçiremiyorum asi duygularıma
gidişin saplanıyor sol yanıma
bir hançer
bir kurşun
bir veda
en çok da giderken
bıraktığın son bakışın
................kanattı yüreğimi...

22 Aralık 2017