yalnızlığımın dergahında
bağdaş kurmuşken acılar

yürek yangınından kaçıp
duman katmanına tutundu hayallerim

nehir’leşen göz pınarlarıma
karışıp akarken ümitlerim
sancıyan gülüşlerimse
uyutuluyordu beşiğinde gecenin


yalnızlığımın harında terlemiş düşlerimin
katreleriydi tenime düşüp
gözlerimi mor halkalarla çevreleyen


şimdi bir bulmacanın girizgahındayım
hayat denilen yepyeni bir coğrafyanın atmosferinde
ayağıma takılan taşları ,ellerimle ayıklayarak gidiyorum

ufukta görünen yeni bir hayal gemisinin
yalnızlığımın iskelesine yanaşmasını bekleyeceğim
içinde ne var bilemem o hayal gemisinin
tek bildiğim umut etmek
ve o umudun koynunda rüyalar alemine dalmak

kim bilir belki-de yüreğimi törpüleyen
acı hayatı geride bırakacak kadar
beni güçlü kılacak
bir umudun var oluşunu ellerimle kavrayıp
avuçlarımda yeşeren bahar kesitlerine
aşılayacağım

belki-de
kaderimin mahkum ettiği olumsuzluklardan
kendimi kurtaracağım


HÜLYA ÇELİK