“Tanrı’nın kölelere özgü kıldığı renge sokulduklarını sandılar”
( İbn-i Haldun / Mukaddime )

dirim ölümden cesur; hiçliği doldurdu kahkahasıyla
kutsal olmaktan çıkardı sevişmeyi
ter ve lekeyle yırtıldı bilinmez olan
haykırdı, acı çekti, kin kustu, öç aldı
rengiyle, müziğiyle, sesiyle sağalttı yaralarımızı

şiir ısrar etmedi, ihanet etmedi, dava etmedi
kesin her şüpheyi belirsiz şüpheleriyle kalınlaştırdı
bir şeyi bildiğini iddia etmedi asla
ve fakat şiirin dediğinin tersi de ispat edilemedi

aşk her yiğidin harcıydı sanılanın aksine
ters lâle arayana Selimiye’yi göstermedi Sinan
Musa’ya konuşmuyor diye çekiç fırlattı Michalengelo
sarı boyayı daha az satın aldığında karnı doydu Van Gogh’un

hey gidi yirmibirinci yüzyıl, daha da zalimleşirken insan
haddini bildi canım şiir, edince sunturlusunu etti küfrün
çemkirmedi, tükürmedi pervasız
bilge bir karga kadar zarif pisledi hasmının tepesine

fakat asla saçmalamadı