0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1496
Okunma
I
Bu şiirlerin gerçek hikayesi Arke Adası Romanımdadır. Soner ÇAĞATAY
Kasap koşup getirdi kutuyu dükkanından
Biraz da bulaşmıştı konan etin kanından
Dedi ki Cemil beye: »Bu görür mü işini?«
»Elbette görür« derken duydu iç çekişini
Cansız kediyi aldı; karton kutuya koydu
Sokakta bu garibe, en çok üzülen, oydu
Kapattı kapakları, titreyen parmaklarla
Farkı yoktu ellerin sararan yapraklarla
Sonra patatesleri topladı çabuk çabuk
Hafif yaralanmıştı, bazılarında kabuk
Ambalaj kâğıdına, etleri tekrar sardı
Ne de olsa evinde yiyecek kedi vardı
Aldırmadan yürüdü bakan kalabalığa
Birden biri bağırdı: »Yol verin babalığa!«
-Beyim hangi mezara gömeceksin naşını.
-Gel kemikten yapalım meftamızın taşını.
Cemil bey durup baktı konuşanın gözüne
Bir hamlede tükürdü mendeburun yüzüne
»Terbiyesize bak ya, dalga geçiyor canla.«
»Değerde vallahi denk değilsin solucanla.«
»Hiç değilse alaya almaz ölmüş hayvanı.«
»Hiç biriniz tanımaz peygamber-i zişanı.«
»Taziyeye gitmişti Zeyd’in kuşu ölünce.«
»Bayağı sevinmişti çocuk biraz gülünce«
»Çekil şimdi yolumdan, suratını da asma.«
»Evladım vurmalısın bencil nefsine tasma.«
»Alaya alma insanı ve hayvanı bir daha.«
»Bunu tetrarlamazsın varsa saygın Allah’a«
»Sadece şaka yaptım, buyur geç, güle güle«
Bir kadın rica etti: »Uymayın bu cahile.«
II
Aradan geçip gitti bakmadan arkasına
Ağlarken sızı çöktü, gözlerinin kasına
Yürüdü aynı yolda bulmak için pikabı
Boşuna verilmemiş keçi Cemil lakabı
İnatçıydı hak hukuk ve adalet yolunda
Zira kocaman yürek taşıyordu solunda
Yalaka hiç değildi, dağ gibi dik başlıydı
Hırsızlara, zalime, zülme çatık kaşlıydı
Sevmezdi hiçbir zaman insana tabasbusu
Çıkar için, makama tapmaktı tek kabusu
Okulda öğretmenken tanımıştı âlemi
İnsanı hoca yapmaz kitabı ve kalemi
Talabenin talimi, dert değildi müdürde
Zannederdi ki eğitim imza ile mühürde
Elini hiç koymazdı, taşın altına, taşın.
Umurunda değildi çocuğu vatandaşın.
Kâğıt fazla gidiyor diye ona kızardı
Bazen kara tahtaya uyarılar yazardı
Cemil bey karşı çıktı buna her defasında
Beyin değil taş vardı müdürün kafasında
Dik duran öğretmene, atardı bir iftira
İsteklerini yapmaz, yaptıramazdı zira
Öğretmenler susardı, devlet amirin demiş.
Başlarına atamış, dolgun maaş ödemiş
Hızar atolyesine geldi Cemil bey ama
Sert çıkıştı pikabı, temizleyen adama:
»Sen miydin biraz önce bunu kullanan şoför.«
»Bir can aldın, kutuyu açayım, gözünle gör.«
İşçi demirden tutup, baktı Cemil hocaya
Şöyle dedi çengeli takar takmaz kancaya:
»He bendim ne olacak, kedi öldüyse öldü.«
Dedikten sonra adam, kahkahalarla güldü.
»Amcaya bak geziyor pis nankörün leşiyle.«
»Gezmek varken çocukla, evindeki eşiyle.«
Son cümlesi gücüne gitti Cemil hocanın.
Sabrını tam taşırdı, hor görülmesi canın:
»İn aşağıya küstah! Haddini bil edepsiz.«
»Şu zavallı yavruyu ezip geçtin sebepsiz.«
III
Hızar atolyesinde biri vardı, biraz yaşlı.
Makineyi durdurmuş bakıyordu telaşlı
Tartışma şiddetlendi, kavgaya ramak kaldı.
Derken eğilip yerden tahta parçası aldı.
Koşarak geldi: »Ne var, ne oluyor burada?«
»Kabadayı mısın lan!« deyip kızdı Murad’a
»Beyefendi ne yaptı, bileyim ben hatayı.«
»Söyleyin de kırayım sırtında şu tahtayı.«
Cemil hoca, kutuyu açtı: »Kedimi ezdi.«
»Yoksa bu piri fani buraya hiç gelmezdi.«
»Vallahi çok süratli, sürüyordu pikabı.«
»Nerdeyse ezecekti, bendenizi, kasabı.«
»Tozlar dağılınca da bir baktık, kedi yerde.«
»Dostum! Eğilin bakın, kan izi var tekerde.«
»Yavaş gitseydi biraz, hayattaydı o şimdi.«
»Sorarım size canı bu kediye veren kimdi?«
Genç zıpladı pikaptan: »Ne işi vardı yolda?«
»Hiç işaret levhası, görmedim sağda, solda.«
»Yoluma çıkmayaydı, ben de ezmezdim onu.«
»Çiğnenip gebermezdi, böyle olmazdı sonu.«
»Kes lan« dedi hızarcı, yüzüne tokat attı.
»Yaradan, hayvanı sen ez diye mi yarattı.«
»Beyefendi kimsiniz, sorsam.. Nedir adınız?«
»Cemil…Birazcık fazla olmadı mı tokadınz.«
»Az bile… Bu aptala, nasihat kâr etmiyor.«
»Verdiği zararlardan ders alıp âr etmiyor.«
Hızarcı, Cemil beye döndü nâdim haliyle.
Sonra sağ omuzunu sıvazladı eliyle.
»Varsa yolu edelim, suçumuzu telâfi.«
»Şunları istiyorum demeniz bize kâfi.«
»Bu gün bu aptalı da kovacağım, bak görün.«
»Yanımda ne işi var, canı görmeyen körün.«
Cemil hoca elini kaldırdı: »Hiç gerek yok.«
»Şimdi aklıma geldi, ağaçlarda yuva yok.«
»Tahtadan yaparsanız, sevaba girersiniz.«
»Bence çok iyi olur; peki siz ne dersiniz.«
»Olur derim Cemil bey, ağaçlara asarız.«
»Üstelik bir damgayla, isminizi basarız.«
»Adım olmasın lütfen, gösteriş reklam olur.«
»Gösteriş yapan O’na değil nefse râm olur.«
S / ÂYE 3 ARALIK 2017 / ESKİŞEHİR
Kelime:
Tabasbus: Yaltaklanmak. Kendini küçülterek riyakârlıkla kendini beğendirmeğe çalışmak.
5.0
100% (4)
