Kalbin kapısını çaldım, dünyasına girdim gizlice
Ufak adımlarla gezindim şehirlerinde
İncitmeden, kırmızı kırmızı geçtim daracık yollarından
Beynin evine de uğradım, soluklandım mucize durağında
Sonra korktum aydınlığa açılan aklı büyük penceresinden
Ve çıktım, sırrını çözmeye çalıştım aralıksız vuran kalbin tik-taklarının
Feyz aldım o gizemli vuruşlarından, can veren dokunuşlarından
Mucizeler topladım kalple beynin gönül bağından...

Arılar gibi çalışan alyuvarlara, akyuvarlara teşekkür ettim
Öyle yaratmış ki Yaradan her bilinmezi
İlmek ilmek örmüş gözle görünmezi
Dur demeden, durmuyor hiçbir organ
Ki hepsi kendi işinde ehil, kendi aynasında sır
Hayatın her adımında onlara minnettarız...

Kalple ve beyin; o muhteşem iki can, kıymetli iki nefes
Sağlıklı bir soluk için karanlık mahzenlerinde
O daracık, o incecik yollarında
Ne güzel iş başarıyorlar her gidiş-gelişlerinde
Yanlışların yerine doğruları koyarak
Özenle işliyorlar hayatı kan pompalayarak...

Aklı karışıyor, düğüm düğüm oluyor insan mucizeler karşısında
Ve soruyor kendine: "beden mi ruhu canlı tutuyor
Ruh mu bedenin gönlünü hoş ediyor?" Kalp mi, beyin mi insanı koruyor
Anlamaya güç yetmez, bu sırrı kimse çözemez
Bu yüzden susuyorum, aklım noktalanıyor dönen çarktan...

Beyni mi, kalbi mi tebrik etsem bilemiyorum
Bedeni canlı tutan bu iki organı ayakta alkışlıyorum
Tanrı’ya, verdiği can için teşekkür ediyorum
Ama bir gerçek var ki; ruh da, beden de ayrı ayrı
İki değerli mücevher, iki gizli ses ve görünmez iki can
Hiç durmasalar, sonsuzu işaret etse vuruşları...

Rukiye Çelik/ANKARA
18 Kasım 2017