Dünya, dinle beni !
Ben duygusuz ve soğuk bir adamım
Ağlamayı sevmem sevemem
Lakin sabah güneşi ile ağlıyorum

İnsanların mutlulukları haykırırcasına ağlatıyor beni
Onların gülüşleri, sevgileri ve aşkları . . .

Neden mutluluk mutlu edemiyor beni?
Hangi sebep karanlığa olan aşkımı bitiremiyor?
Niye kalbimde hep yalnızlığın özlemi var?
Yoksa benliğim bir başkasını üzer mi?

Ağlamamak için ne kadar uğraşsam da
Bu satırların her harfi gözümden düşen bir yaş gibi
Elimden kalemime akıp gidiyor

Bu akşam sana şiirler ağladım ey yalnızlık !
Her gece gibi yine ağladım, sızladım ve huysuz oldum
Ve her zaman ki ben gibi yine kendimden farklıydım
Kalemimin mürekkebi senin adını yazmaya yetmese de
Ben seni karanlığım ile kağıda yazdım Yalnızlık

İnsanlar birbirlerinin ışık vuran yerlerini görürken
Ben gecenin olduğu yerlerini gördüm
Onlar güneşi severken
Ben seni sevdim akşam . . .

Sen unutulmuş ve ötelenmiştin karanlık
Ben kalbimi sana verdim yalnızlık
Sen sevilmeyen ve nefretlerin sıkıştırıldığı bir kutuydun Istanbulun akşamları
Ayrılıkların ve günahların sevişdiği yerdin sen akşamın denizi
Ben size bütün benliğimi verdim ve
Sizde yaralarımı kapattınız, ağlayışlarımı dinlediniz
Haykırışlarımı ve bu satırlarımı dinlediniz ey istenmeyenler !!!

BEN HEP SİZİ İSTEDİM . . .