ama ben tek başıma yürüyemem
hiç bir yere gidemem
kaybolurum
bilmelisin, yalnız sen...
bir başıma gezemem
şu kalabalık caddelerde
aşk karına dolaşamam
kararır gönlüm
elimden tutmalısın
bugün olmasa da
bir gün
bırakıp ipini tüm uçurtmaların
göğsüğümün kabardığı o anlarda
ya da kızardığında yüzüm
bir gün
sendelemeye başlarsa nefesim
yanımda olmalısın
bilmelisin ve elimden tutmalısın
söylemesem de eksikliğimi
boğazımda düğümlense de bir ses
iyice anladım
tek başıma yürüyemem,
sen de bilmelisin...
hercai menekşelerin tuttuğu gibi elini,
o vefalı toprağın
ellerimden tutmalısın
parklarda soluksuz koşan çocuklar gibiyim
yoluna bağlandı ömrüm
dönüp dönüp arkama bakıp
senden ayrılamam
bilmeliyim orda olduğunu
ve takip eden gözlerini, adımlarını
endişeli bakışlarını,
ya da tebessümle bakan yüzünü
sen de bilmelisin
ve koşup,
hemen elimden tutmalısın
yollar taşlı düşerim
kayıyor ayaklarım
ben sensiz yürümeyi bilmeyen bir çocuğum
düşmeye de razıyım yoksan
kanasa da dizlerim acıtmaz
yokluğun kadar...
yine de tutacaksan elimden
düşmem biliyorum
sen de bilmelisin
ve ellerimden tutmalısın
Rüzgar