Aklım ayaklarımın altında..
Zaman diye bir kavramı benimsiyemiyor artık benliğim..
Ve Hüzün dolu bakışlarımı gizleyip,
Mutluluk maskesi ile dolaşıyorum ortalarda..

Şafak vakti aralanıyor gözlerim..
Gecenin sarhoşluğu hâlâ üzerimde..
Ölü hücrelerimi kemirirken düşüncelerim,
Aklımın hâlâ yerinde olmasına şaşırarak uyanıyorum Bir güne daha..

Toprak altındaki bir cesedim yeryüzünde sanki..
Ama çürümüyor, kokmuyor bedenim..
Hapsolmuş gibiyim kafa tasımın içine..
Her yer karmakarışık ve ben tutsak..

Ne kadar çabalasam da kilitlerini çözemiyorum aklımın..
Hayallerime bir bıçak saplanmış ama acı duyamıyorum sanki..
Delirmek için onca sebebim varken insanlara akıl verirken buluyorum yine kendimi..
Dengemi bile zor sağlarken elinden tutuyorum onca kişinin..

Bomboş bir sayfayım hayatın o toz tutmuş rafları arasında şimdi..
Hani kimsenin hatırlamadığı Önemsiz bir an, virane bir şehir misali..
Her gün ölümü beklerken yeniden can bulan,
Ak(ı)l’ımın hastasıyım..


ENES GÖKHAN