GÖLGESİNİ BIRAKMIŞ

Hicran yüklü besteler, okunurken dinlemiş,
Bulutlara yansımış, aşkın derin izleri.
Şarkıların sonunda, ah! deyip de inlemiş,
Küllenmiş anılarla, düşündürmüş bizleri!
Kara bulut saklanmış, orası da durakmış,
Çekip gitmiş sessizce, gölgesini bırakmış!

Uçuruma düşen kalp, benliğini ararken,
Dengeleri değişmiş, çatılara üs kurmuş.
Özlem dolu bir aşkla, hayalini sararken,
Sabit bakan gözlerle, birkaç kez kalbi durmuş!
Yer erimiş sıcaktan, toprakları çorakmış,
Hiç habersiz sessizce, gölgesini bırakmış!

Başlık yapmış adını, hiç düşmezmiş dilinden,
Aşkın pembe mantığı, doldururmuş boşluğu,
Çatlayan bardaklarla, su içermiş elinden,
Unutmazmış geçmişi, göz önünde hoşluğu!
Dünyanın diğer ucu, mesafesi ırakmış,
Çekip gitmiş sessizce, gölgesini bırakmış!

Herkes onu severken, bir kanatsız melekmiş,
Kalabalık bir semtte, can yürekmiş caddesi.
İnanırmış kadere, yazanı da felekmiş,
Ölecektir her canlı, değişmez ilk maddesi!
Tecrübesi var ama usta değil çırakmış,
Karar vermiş sessizce, gölgesini bırakmış!

Kendi haline sessiz, konuşmazmış hiç güya,
Dünyaya gönderilmiş, kader yazgı kulunmuş.
Uyuyunca her gece, görülecek bir rüya,
Kitaplardan dökülen, birçok harfler bulunmuş!
Gece gündüz su içmez, mevsimlerde kurakmış,
Kitap alıp sessizce, gölgesini bırakmış!

Bugünlük de bu kadar, gelecektir arkası,
Geçmiş kalem kendinden, satırları döndürür.
Aşk dedin mi tek hece, yoktur onun markası,
Öyle sözler vardır ki, yangınları söndürür!
Göz konuşur dil susar, nedeni de merakmış,
Kaybolunca sessizce, gölgesini bırakmış!

Hüseyin Hakan KURTARAN
29.10.2017-DENİZLİ