ANNE

İt sürüsü geliyor ortalık toz duman
Sokul kanatlarımın altına
Kan yüzüne bulaşmadan
Güneşe kara çaldı
Ay kırmızı
Bombalar patlıyor mahşer yeri dört bir yan


Çeliğin soğukluğu uzak dur benden
Kırılıyor kanatlarım, lanet okuyorum


Yüzü olmayan adam
Ben yüzümü ayaklarının altına koyuyorum
Çek ellerini tetikten
Kurşunlar yağıyor tutamıyorum
Göğsümde gülüm soluyor
Güneş nerde su nerde bulamıyorum
Tanrım korkuyorum
Avuçlarımdan kayıp gidiyor yavrum
Cılız bir ses dilinde son kez anne



Bedeninden ruhuma sızan
Sıcak bir ıslaklık
Ciğerimi yakıyor bu koku
Canım gidiyor ben tükeniyorum
Ve
Savaşın ortasında bir melek daha uçuyor sema ya



Çocuk

Ağlama anne korkma artık
Güneş doğdu bak
Kırık olmayan salıncaklar var burada
Hadi gel salla beni
Her yanda gülen yüzlü çocuklar var anne
Gökyüzünde kuyruğu sağlam uçurtmalar uçuyor
Bak bahar da gelmiş nasıl güzel kokuyor çiçekler
Yalnız tuhaf bir şey var anne
Neden burada sadece çocuklar var?


Bir ana için en büyük acı evlat acısı bir evlat için en büyük yokluk anasıdır

ŞEV

Fotoğraf:sol görsel /İrfan Ertel (netten alıntı)