Hastaydı Bilge Kral duymuştu Uzun Adam,
Mutlaka görmeliydi olamazdı diğer gam.

O Bosna Hersek için liderden de öteydi,
Ağır hasta denmişti belki son nefesteydi.

Birden rota değişti Saraybosna ya indi,
Onu bekleyen vardı ve bundan çok emindi.

Yorgundu bilge kral sayılıydı nefesi,
Bitkin bakışlar ile süzüyordu herkesi.

Arada bir gözüyle kapıya bakıyordu,
Çaresizlik ateşi içini yakıyordu.

Birden kapı açıldı belirdi Uzun Adam,
Ve parladı gözleri ne hastalık nede gam.

Toparlanmak istedi kalkamadı yerinden,
Uzun Adam yaklaşıp tuttu fersiz elinden.

Göz göze geldiğinde birleşti iki bulut,
Ateş gibi fışkırdı cansız gözlerden umut.

Gözlerde bir canlanma sanki şimşekler çaktı,
Sabır tükendi gözler sicim sicim bıraktı.

En mutlu insan oydu beklediği gelince,
Sanki bekliyor idi en son görevden önce.


Hafifçe mırıldandı dualarım ulaştı,
Hoş geldin kutlu yolcu diyerek kucaklaştı.

Ben dedi gidiyorum artık yüce dergaha,
Ölümden korkuyorum imanım var Allaha.

Sanadır uzun adam ümmetin emaneti,
Şükür ölmeden önce ettim bu vasiyeti.

Bu millete sahip çık kimsesiz kalmasınlar,
Kol kanat ger onlara hiç mahzun olmasınlar.

Davam sana emanet vedaya hazır tenim,
Gözüm arkada değil artık bundan eminim.

Bu son vedaydı artık dünyadaki son veda,
Sanki zaman durmuştu ne ses çıktı ne seda.

Dudaklarında dua gözleri nemli idi,
Çok az gördüm bu halde koskocaman yiğidi.

Yürekler buruk idi herkesin gözünde yaş,
Kapıdan çıkmak için yürüdü yavaş yavaş.

En son sözü şehadet gözlerini kapattı,
İnna lillah diyerek derin uykuya yattı.