Biraz dağınık bırak saçlarını
Böyle çok daha güzelsin...

Ilk O kul’a gidiyordum
Papatya kokulu dar sokaklarda kesişirdi yolumuz
Taşlı toprak yollar acıtsada ayaklarımızı
Yollarımız hep umuda çıkan bir bahardı öncesinde...

Lastikten ayakkabılarımız vardı
Kimimizin sırtında kardeşi
Kimimizin omuzunda hayat yükü
Ve mutluyduk ter kokan gülücüklerimizin ardından.


Bir cuma günü saat O’nu On geçiyordu
Karanfil köşeli
Bazalt döşeli
Dört yol ayrımına iki adım, aşk’a ramak kala...

Bir laf çıktı yüreğimden
Bırak dağınık kalsın
Böyle çok daha güzelsin dedim.
Hayatımda ilk defa rastladığım insana...


Bana baktı önce dövercesine
Sonra sövercesine
En sonda severcesine...


Üçüncü ve son şık olmustum hayatında
O günden sonra
En son şıklarda buluştu ellerimiz...

Sonra, bir yağmur gününde kayboldu izlerimiz
Ben pencere buğularına sıralarken günleri
Ve dağınık bıraktım herşeyi
Belki bir gün O gelir
Bırak dağınık olsun
Ben seni böylede severim der gibi...