2
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
1137
Okunma
Şimdi
Hergün biraz daha alışmaya çalışıyorum
kendi yokluğuma.
Yorgun cümleler biriktiriyorum içimde.
Dağınık sayfalar.
Vişne lekeli ellerimle başlıyorum
acılı bir hikayeye.
Yüzüm kül renginde.
Ben böyleyim işte
Böyle dağınık sevmeyi beceremiyorum.
Biraz anlayış göster.
Avuçlarımda kalıyor yalnız bir kadın
Ve yorgun.
Yaşamaya mecbur değilim
Ölmeye hasret kalbimle.
Sadece bir özür borcum var yüreğine,
Seni çok sevdim affet
Özge Özgen
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz