Çıplak bir tepede,
Çıplak ağaçlar gibi insanlar !
Çiçeksiz...yapraksız !
Ve yalnızlar...


Şaşkınlar !..
Şaşkın bakıyorlar yaşama !
Anlamıyorlar...anlayamıyorlar.


Sevmiyorlar...sevemiyorlar !
Sevgi nedir,hiç bilmiyorlar !


Aşık’da olmuyorlar...olamıyorlar !
Aşık olduklarını sanıyorlar,
Ama,gerçek aşk’ı da tanımıyorlar !


Hiç bir şeyden zevk alamıyorlar.
Ne güneş’in doğuşundan-batışından,
Ne yağmurun,
Ne Kar’ın yağışından.


Ne çıplak ayakla,
Kumsal’da yürüyüşlerinden,
Ne de Kar’da yuvarlanışlarından.
Velhasıl,dünya’da oluşlarından,
Hiç zevk alamıyorlar.


Sevdiğini söylemiyorlar,
Söyleyemiyorlar...sevdiklerine.
Sevginin kucağına,
Çılgınca,bırakamıyorlar kendilerini !


Delicesine,
Yürek yangınları yok !
İçlerini koparan,
Fırtınaları...hiç yok !


"Sensiz yaşayamam,ölürüm"leri yok.
Yok,yumuşak sokulmaları...sevdiklerine.
Yürekten coşmaları...hiç yok !


"Dur"ları var,kendilerine !
"Orada biraz dur",deyişleri !

Duruyor...
Ve her şeyde,
Bir sınır çiziyorlar...kendilerine !
Küçük...dar !


İçlerine,hapsediyorlar kendilerini !
Prangalarını,kendileri takıyorlar !
Hiç farkında değiller...


Geniş boyutlu bakamıyorlar yaşama.
Bakamıyorlar,
Ve göremiyorlar,onlar için yaratılmış güzellikleri !


Sıkış tepiş yaşıyorlar !
Yaşadıklarını sanıyorlar !


Hiç farkında olmadan,
Geçiyor aylar,mevsimler,yıllar,
Ve geçiyor zaman.


Güçlü bir biçimde,sarılmıyorlar yaşama !
Çok uzaklar,
Hem kendilerine,ve hem de,
Kendi rüzgarlarına !


Hiç düşünmüyorlar,
"Niye yaratıldık bu dünya’ya".


Bir gün,öleceklerini biliyorlar da,
Niçin yaşadıklarını bilmiyorlar !
Ve "Sevgiyle"yaratılmış,
İnsan olduklarını da !...
Ah !...İnsanlar...



Tuğal KÖSEMEN
11.Ekim.2017