Gelip geçmek değildi,ömrümüzün gayesi.
Sırça köşk istemedik,biz bu han-ı dünya’da
Sevgi bağbanı oldu,şu garibin hanesi.
Canan aradık durduk,ah şu han-ı dünya’da.


Ezelim de ne isem,değişmedi hiç özler.
Yüreğimde ne varsa,onu söyledi sözler.
Güzel çirkin de neymiş,mana’ya baktı gözler.
Erdem aradık durduk,biz bu han-ı dünya’da.


Edep yorganım oldu,vicdan huzurlu yastık.
Verilene şükrettik,nefs’i duvara astık.
Bilgiyle amel ettik,cahile ilgi kastık.
İlim aradık durduk,ah şu han-ı dünya’da.


Eğri yanlış ne idi,onu belledi gönül.
Taş atanlar olduysa,ona attık hep bir gül.
Gönül gözüyle baktık,böyle geçti bir ömür.
Doğru aradık durduk,biz bu han-ı dünya’da.


Tutunduğum her dalım,dosta uzandı elim.
Büküldüğünde beli,yaran oldu hep belim.
Riyadan uzak durdu,doğru söyledi dilim.
Yaran aradık durduk,ah şu han-ı dünya’da.


Akıl pusulamız’dı,merhametti yolumuz.
Mazlumun arkasında,zulme vurdu kolumuz.
Ahlaki kavramlara,sadakatti uğrumuz.
İnsan aradık durduk,biz bu han-ı dünya’da.



Tuğal KÖSEMEN
19.Ekim.2017