3
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
1025
Okunma
Her sabah
yeniden başlıyorum kaldığım yerden
Hiç bilmediğim bir hayatın
üst katından geçiyor ayak izlerim
Yorgun sayfalar çeviriyorum
uzun zamandır
Aşk’a tasavvur etmeyen.
Duvar diplerinden iğde ağacının kokusunu alıp geliyor rüzgar.
Ölürken dokunuyorum
bir gölge çiçeğinin kalbine.
Ondan kimsesiz kalıyor ellerim.
Ve soğuk bir yağmur vururken gecenin yüzüne
Uykuya dalıyor geçmişim.
Solmuş bir fesleğen yaprağına saklıyorum sesimi
Duyarsan
birgün seni ne çok sevdiğimi
Sadece fısılda olur mu?
Ve unutma adamım!
Aşk yalnız kalandır...
Özge Özgen
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz