Yüreğimin kanıyla yazıyorum bu satırları sana
Söylenmemiş mısraları yetim bırakarak
Öksüzlüğümü şakağından vurarak
Azar yemiş çocuk gibi,
kimsesizliğimi sesimde kırarak
Çıkıp gidiyorum hayatından.

Ne çok hayallerimiz vardı oysa gerçekleşmeyen.
Oğlumuz sana,
kızımız bana benzeyen.
Hasta kalbime son darbeni gülüşünle vurmasaydın yiğidim...
Şimdi intikamınla enkazda bulunamayan bir yitiğim.
Öyle yara aldı ki yüreğim,
ihanetinden sonra viraneyim, bitiğim...

Yer kaydı ayaklarım altından,
ruhum çekilir gibi bünyeden.
Çok sürmez,
dayanamam,
yok olur silinir gider kütüğüm künyeden.

Gözlerime hüsran
Gamzelerime hicran uğratan yâr
Hüznüme sebep
Tanıma ar namus edep
Utanma, dilediğince kahret.

"Vaktinden önce gelen bir eceldi zaten bu Firkat."


Şu asil başımı eğdirdiğinden beri yere
Bakışlarım adımlarıma bakar oldu.
Değdirdiğinden beri ellerini,
gözlerini, bir başka ten’e
Ve sürdüğünden beri Aşkımıza leke
Mezar taşımı gözlemek nefsime ar oldu.

Her adım,
her durak, her sokak
her köşe başı ağlamak azaltmadı acımı...
Koskoca dünya kuş kadar canıma dar oldu.

Hiç bir acıyı kefenleyemem derken,
ömrümün miadı soldu erken.

Yüreğim Sürgün yaşadım öle öle
Halbu ki;
Ben sana müptelaydım, ben sana köle..
Cevr-i cefanı çektim,
kalbimi yerinden söke söke
Şimdi ayaklı ceset gibi dolaşıyorum,
ciğerim döndü kül’e...

Mum gibi eridiğim zahir
Öldürmesin diye beni bu kahır
Ellerimi açtım göğe Rabbim’den dilendim sabır.

Vurulan bağrımı sumsuğumla dele dele
Öfkene kurulan gönül ağrımı parçalara böle böle, canına minnet, gidiyorum senden.


Çakıldım yere,
serildim buz gibi kaya’ya, taş’a.
Her bittiğinde öldüm, dirildim,
sarıldım yeniden baş’a.
Bilemedim dostu düşmanı,
darıldım ekmeğe aş’a.

Senin olsun yalan dünyanın saltanatı,
senin olsun riyakâr aşklar.
Canımı tenimden söktün amma;
dönüşmesin mevsimlerin kışa.
Sana son sözüm bunlar
Vebâlim boynuna olmasın yãr,
sen yine gül, eğlen, coş, doyasıya yaşa.

(Helal olsun hakkımın her zerresi, emeklerin gitmesin boşa.)


Köln/Istanbul/Izmir yolculugunda...