Kisilik olarak kendimi bildim bileli edindigim hic bir arkadasimi unutmadim. Aramizda kirginlik olan cok az dostum, akrabam oldu ama onlari da her zaman iyiliklerini hatirlayarak andim. Bu dunyadan gitmeden kimsenin kimseyi uzmedigi, uzduyse de, icilen bir kahve hatirina bile olsa - anlamaya calisip gonul almayi bildigi gunleri gormek isterdim.

Ne de olsa bir gun bize verilen yasam suresi bittiginde, geriye baktigimizda ; hayatimiz gozumuzun onunden gectiginde onlari o cok sevdigimiz anlari ve sonrasinda kirildigimiz, kirdigimiz anlari tekrar yasayacagiz. Ve belki de uzuldugumuze ve uzdugumuze uzulecegiz.

Ebedi ahiret hayatinda bunlarin hepsi anlamini yitirecek. Giden geride kalanlar icin, geride kalanlar giden icin icten ice pismanlik ve aci cekecek. Dunyadayken helallesmek ve sorunlari konusarak cozmek varken, bos inatlar ugruna heba edilen kaybolan yillar goz onune gelecek.

Bu siiri benim kalbimde cok buyuk yeri olan, uzerimde emegi olan, bazilari ebedi hayata intikal etmis cok sevdigim akraba ve arkadaslarima, tum sevdiklerime adiyorum. Aramizda her ne yasanirsa yasansin kalbinizin derinliklerinde aslinda sevildigimi biliyorum. Iyi ki kaderimin bir parcasi oldunuz. Mevlana Celaleddin Rumi ’nin dedigi gibi :

Ben dostlarımı ne kalbimle nede aklımla severim.
Olur ya...
Kalp durur...
Akıl unutur...
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O ne durur, ne de unutur...