Yaşam denen roman’ın,sonlarındayız artık.
Günler,aylar,seneler,hızla akıp bitiyor.
Siyah beyaz kare de,gör ki neler bıraktık.
Bağımızda baykuşlar,meşk ederek ötüyor.


Siyah beyaz kare de,gözler kartal misali,
Ak düşmemiş saçlara,yaş otuz beş emsali,
Bakışlar öyle keskin,olgunluğun timsali.
Yaslandığım bir ömür,yaşam akıp yitiyor.


Yaşam çok çabuk geçti,ondan bir haz alsaydım,
Yeniden fırsat geçse,gülistan’a dalsaydım,
Gonca gül’ü severken,bağban’ında solsaydım.
Fotoğraftaki yıllar,gözlerimde tütüyor.


Siyah beyaz kare de,gözlerim çok şey seçer,
Tek çizgi yok çehrem de,kader ne roller biçer.
Kimselere diyemem,gönlümden neler geçer.
Dayanmaz hız’a yürek,artık yavaş atıyor.


Siyah beyazdı hep,gençliğim resimleri,
Gönlümü çalanların,kayboldu isimleri,
Hiç kimseler kalmadı,yok oldu cisimleri.
Terk etmedi duygular,hep ruhumda yatıyor.


Baharları bitirdim,gönül düştü ayaza,
Çok renkli geçen gençlik,döndü siyah beyaza,
Gönül artık yoruldu,gelemiyor hiç naz’a.
Siyah beyaz fotoğraf,çok şeyler anlatıyor.


Şimdi artık saçlarım,sakalım da bembeyaz,
Geçmişte yaşadığım,mutluluklar verir haz,
Feyz aldım güzellikten,şairim de az biraz.
Neler kaldı geçmişten,vakit artık bitiyor.



Tuğal KÖSEMEN
12.Eylül.2017