Bilmem; kim anlar ki kendi gönlünü ?
Zamansız koparıp yaban gülünü,
Astı gece yine siyah tülünü;

Bu sevdanın kuşu öldü dediler,
Gördüğün seraptır, çöldü dediler.



Çölü ancak anlar, kaktüs çiçeği,
Anlamadın gitti, yalın gerçeği,
Boşuna ağarttın saçı-pürçeği;

"Akıl, yaşta değil, başta" dediler,
Sevda gerçek değil, düşte dediler.



Madem gerçek değil, nedir bu koşu,
Tırmandın yıllarca yarı-yokuşu,
Tutamadın uçtu sevdanın kuşu;

Daha ele gelmez, gitti yurduna,
Yem oldu yabanın kuşa-kurduna...



Artık kar eylemez, ne tasa, ne gam,
Kızgın güneşlerde, bir kardan adam,
Bütün putlarımı, kırdım sıradan !

Gözlerimde hüzün, yürekte yara,
Yol alır taylarım, başka diyara...



Susuz kalırım da, kalmam sevdasız,
Deli gönül yalnız sevgiye arsız,
Karanlık yollara düşer, çırasız;

Kansız kurbanımı, adadım sana,
Düşünce gönlüne, bak aynalara...




Hayrettin YAZICI