Baraj

Bazen bir söz yetiyor kökleri sökmeye..
Kocaman ve bir o kadar sağlam barajında bir çatlak beliriverir.
Kenarında uzunca yürüyüşler yaptığın o yolda rastladığın güzel insanları hatırlarsın.
Çatlak sesi gelir..
Bir gülün yaprağına dokunmaya kıyamadığın günleri anımsarsın.
İçin burkulur.
İçini burkanlar geldikçe aklına ,canın acır.
O suya gözlerini dikip susarsın.
Keşke demeye dilin varmaz.
Su sadece sudur o anda. Ve sen sadece bakarsın görmeden.
Toprağı anımsarsın..
Su sızmaya başlar çatlaklardan damla damla..
Birşeylerin sonu geldi, biliyorsun.
Toprağın kokusunu hatırlarsın, çicekleri..
Böceklere sıra gelmeden gözlerin öfkeyle dolar.
Gözbebeğin boğulur.
Ufak bir ayrıntıyla uyanırsın tekrar
İyi gözle bakabilmek diyorsun kendine, iyi gözle..
Dilin direnir, gücün yetmez artık susturmaya.
Bir keşke süzülür titreyen dudakların arasından.
Keşke gidenlerin ayak izleri olsaydı.
Her adımda arkalarından söverdim
Her ayak izine bir sebep bir teselli sığdırırdım..
belki de
ben haklı çıkardım.
Baraj patlar..
Keşke ayak izleri olsaydi gidişlerinin..
Yok..
Ölüm bitirdi herşeyi
Gidişleri ve ayakizlerini.
su altında kalmıştır artık herşey..
Ne ayak izi ne de mezartaşı..

Zîn Viyan